W samym Wrocławiu przeprowadzałam się z 5 razy. Z jednego końca miasta na drugi. Nie zawsze trafiając na estetyczne warunki. Szczególnie ciekawe było mieszkanie w pokoju z dziurą w ścianie, za którą znajdowała się łazienka. Kto brał prysznic za każdym razem zalewał nasz pokój. Miałam niesamowitą kuchenkę Ewę, która często kaprysiła. Na samą myśl o włączeniu piekarnika żyłam obawą, że wybuchnie. Natomiast marzenia o tarasie spoczęły na wietrzeniu pościeli przez „rzygownik”.

 

Sam w sobie Wrocław jest dość ciekawym miastem. Na pierwszy rzut trzeba odwiedzić rynek, napić się kawy i przespacerować po bocznych uliczkach. Pamiętam jak rynek, początkowo, robił wielkie wrażenie. Bardzo chciałam nieustannie po nim spacerować. Szczególnie w ciepłe dni przesiadywać w ogródkach piwnych. Z czasem rynek zamieniłam na parki. I to chyba najbardziej podobało mi się we Wrocławiu. Choć miasto jest w ciągłym remoncie, tonie w korkach i tłumach idących przez przejście Świdnickie, mimo wszystko jest kilka zielonych terenów dających nadzieję.

 

Przez cały okres tworzenia bloga powstało mnóstwo postów min. o miejscach, które polecam. Przypomnę tylko, że jeżeli jesteście głodni, a nie chcecie zapchać się dworcowym kebabem, zachęcam do odwiedzenia Lasu. Mimo niedużej przestrzeni, ten lokal samym wystrojem zrobił na mnie świetne wrażenie. Nie mówiąc o daniach. Skosztowałam kilku nowych smaków w bardzo estetycznej oprawie.

 

Z pewnością warto pospacerować po rynku. No ale ile można robić okrążeń wokół ratusza i fontanny? Lepiej przejść się na piękny Ostrów Tumski. Szczególnie polecam wybrać się pod wieczór, kiedy zapalą się uliczne latarnie oraz podświetlą katedrę. Jeżeli preferujecie naturalne środowisko. Pragniecie posiedzieć sobie z koszem piknikowym, a przy okazji trochę ochłodzić się w wodzie, to chętnie zabiorę Was na kąpielisko Glinianki.

 

Co to za miejsce? A więc tak, do godziny 17.00 możecie zjeść pyszną i sycącą zupę np. z ananasa i z rozmarynem, rozgrzewającą meksykańską albo tradycyjną ogórkową z koperkiem. Nie uciekajcie za szybko, ponieważ po 17 zmienia się Zupa w Las. Na ścianach pojawiają się podświetlane dzikie zwierzęta, światło się przyciemnia, ślad po zupach znika. Pojawia się natomiast gulasz z dziczyzny, żeberka w miodzie pitnym i np. tarta z kozim serem i gruszką.
Las przyciąga nie tylko świetnym jedzeniem. Zadbali o detale, które mnie bardzo ujęły. Po pierwsze logo i wygląd menu. Spójne w każdym szczególe. Wygląda fantastycznie. Następnie prosto urządzony lokal. Bez żadnych firanek i zapachu starej szafy. Napotkamy za to paproć i drewno. Do tego dobra muzyka i przemiła obsługa. Także, nie musicie się nawet ciepło ubierać, by po zupie trafić do Lasu.

 

Najgorszy moment to sama pobudka, bo komu chce się w wolny weekend wstawać po 5. Nawet duży kubek kawy nie budzi. Tylko my na drodze i unosząca się mgła. Przed sobą praktycznie nic nie widzimy. Jedynie w pobliskich domach powoli zaczynają palić się światła. Samochód skacze na wyboistych wiejskich drogach, a ja pilnuję swojego kubka, by nie oblać się kawą. Choć na dnie już widać fusy, to spać chce się nadal. 

Powoli dojeżdżamy do naszego lasu. I to jest moja pobudka. Brak żywej duszy w koło, ciemno, tylko nad nami niebo zaczyna się rozjaśniać. W powietrzu zapach mokrego drzewa i liści. Pod naszymi nogami strzelają patyki. Luby na chwilę wraca do samochodu, a ja stoję sama między drzewami i nadsłuchuję. Mam już wizję, że nadbiega ktoś do mnie, a ja w szale ucieczki potykam się o wystający korzeń (znacie tą scenę? Za każdym razem kto by nie biegł po lesie musi się potknąć). Padnę twarzą między mokre liście, obrócę głowę i spotkam się w końcu z moim strachem z lasu. Nic takiego się nie dzieje, więc wracam do fotografowania.  

 

 

Choć położona jest trochę na uboczu, to trafiliśmy tam bez problemów. Serwowali akurat kremową zupę kalafiorową z curry, wegetariańskie spaghetti z gorgonzolą, jabłkiem, czosnkiem, i pietruszką oraz gulasz warzywny z pieczonym i wędzonym tofu. Od razu wiedziałam co chcę spróbować. Przemiła Pani z obsługi przyjęła zamówienie na wege spaghetti i warzywny gulasz. 

 

Wczoraj w Browarze Mieszczańskim we Wrocławiu odbyła się apetyczna impreza dla wszystkich fanów dobrego ulicznego jedzenia. „Festiwal Food Trucków i Zacnego Piwa” witał zapachem grillowanego mięsa i tłumem ludzi. Samo przeciśnięcie się przez nich było wyzwaniem. 

 

 

 

Kruszonka – na patelni rozpuścić masło,  połączyć  z cukrem. Następnie wsypać mąkę, wymieszać i odstawić.
Przesiać mąkę i dodać proszek do pieczenia. W oddzielnej misce zmiksować wszystkie składniki mokre. Masę przelać do mąki z proszkiem do pieczenia, dodać kawałki gruszki i wymieszać ciasto kilka razy. Przygotować blaszkę z papilotkami, napełniać je do 3/4 wysokości i posypać kruszonką. Nastawić piekarnik na 190 stopni i piec ok. 20 min (babeczki powinny nabrać złotego koloru) Odstawić do ostygnięcia, posypać cukrem pudrem.

-Gdzie? Tu? Oj…pewnie stoję na czyiś siuśkach…

 

Do Pepe Pizzeria Ristorante nie trafiłam przypadkiem. Można powiedzieć, że łączą mnie z nią bliskie, wręcz rodzinne koneksje:) Dzięki temu zaglądałam tam, gdzie wzrok zwykłych przybyszów nie sięga, a magia się dzieje. Zostawiam Was z efektami pracy zręcznych dłoni kucharzy oraz uchylam trochę klimatu restauracji.

Pepe jest prowadzone przez sympatyczną parę Kasię i Mariusza, która kucharskie szlify zbierała w Anglii. Umożliwili mi zwiedzenie miejsca dosłownie od kuchni. Pomimo wojaży autobusem na wrocławski Ołtaszyn, cieszę się, bo mogłam zrealizować mój pierwszy projekt fotograficzny. Tym bardziej, że styl prowadzenia restauracji naprawdę trafia w moje poczucie estetyki. Dba się tutaj, nie tylko o smak, ale także sposób podania potraw i ogólną przyjemność z jedzenia.

W najbliższym czasie postaram się wrócić tam wieczorem, żeby w całości zaprezentować stonowany, wręcz romantyczny klimat lokalu, ukrytego z dala od centrum.  

 

PS. Główne zdjęcie pokazuję dla kontrastu, żebyście mogli zobaczyć z jaką przestrzenią miejską mam codziennie do czynienia.  

Do tego piekarnik się na mnie obraził, lub z tego całego gorąca nie chce razem ze mną piec. Zniechęciłam się całkiem. I tak dziś, mimo pochmurnego nieba, z temperaturą 25 stopni w powietrzu, wyruszyliśmy nad wodę. Grono znajomych było wyborne, więc nawet kilka kropel deszczu Nas nie przepędziło. Kąpielisko Glinianki – miejsce mego dzisiejszego byczenia się.  

 

 W dniach 6-9 czerwca we Wrocławiu gościła „Europa na widelcu”. Więc nie mogłam przegapić okazji spróbowania nowych dań. Zadanie to częściowo utrudniły, nieprzebrane i nie bojące się deszczu, tłumy. Mimo wszystko, z lubym i moim bratem, wyruszyliśmy w Europę. Wyposażeni w lokalną walutę („cegiełki”) zdobyliśmy kilka przysmaków: ja – wybrałam się w okolice Portugalii i wzięłam makaron z cukinią, posypany serem Serra da Vila, mój brat – z Francji wybrał pasztet z kurzych wątróbek i gruszki, oraz z Portugalii mus truskawkowy, a mój luby postawił na ciastko kokosowe z Francji. Jednak tłum wypchał Nas do pubu XIII Igieł, gdzie spokojnie mogliśmy degustować swoje piwo. A tam moją uwagę przykuły świetne lampy :) A jak Wasz weekend? Może ktoś również był „na widelcu”?